نحوه فشرده سازی و استخراج فایل ها با استفاده از دستور tar در لینوکس

نحوه فشرده سازی و استخراج فایل ها با استفاده از دستور tar در لینوکس

 

دستور tar در لینوکس اغلب برای ایجاد فایلهای آرشیو tar.gz.  یا tgz. استفاده می شود که همچنین "tarballs" نیز نامیده می شود.

 این فرمان دارای تعداد زیادی گزینه است، اما شما فقط باید چندین حرف را به یاد داشته باشید تا سریعا آرشیو با tar را ایجاد کنید.

 دستور tar همچنین می تواند آرشیوهای حاصل را نیز استخراج کند.

فرمان   GNU tar شامل توزیع های لینوکس فشرده سازی یکپارچه شده است. این می تواند یک بایگانی tar. ایجاد کند و سپس آن را با فرمت gzip یا bzip2 فشرده سازی کند. به همین دلیل فایل نتیجه یک فایل tar.gz. یا tar.bz2. است.

یک دایرکتوری کامل یا یک فایل را فشرده کنید

از دستور زیر برای فشرده سازی کل یک پوشه یا یک فایل در لینوکس استفاده کنید. همچنین هر دایرکتوری دیگری را در داخل دایرکتوری که مشخص می کنید فشرده می کند، به عبارت دیگر، آن را به صورت بازگشتی کار می کند.

tar -czvf name-of-archive.tar.gz /path/to/directory-or-file

در اینجا برخی از این سوئیچ ها را توضیح می دهیم :

یک آرشیو ایجاد کنید  : -c

-v : پیشرفت در ترمینال را هنگام ایجاد آرشیورا نشان می دهد ، همچنین به عنوان یک حالت "عمیق" شناخته می شود . (v)  در این دستورات اختیاری است، اما مفید است.

-z : بایگانی را با  gzip  فشرده کنید

- : به شما اجازه می دهد که نام فایل بایگانی را مشخص کنید.f

بگذارید بگوییم شما دایرکتوری به نام  "stuff"     در دایرکتوری فعلی دارید و می خواهید آن را به یک فایل با نام  archive.tar.gz  ذخیره کنید.

 شما می توانید دستور زیر را اجرا کنید:

tar -czvf archive.tar.gz stuff

یا اجازه دهید بگوییم یک دایرکتوری درusr / local /  /  چیزی در سیستم فعلی وجود دارد و شما  می خواهید آن را به یک فایل با نام  archive.tar.gz  فشرده کنید. شما می توانید دستور زیر را اجرا کنید:

tar -czvf archive.tar.gz /usr/local/something

فشرده سازی چندین پوشه یا فایل به طور همزمان

در حالی که tar اغلب برای فشرده سازی پوشه تک استفاده می شود، می توانید از آن برای فشرده سازی چندین دایرکتوری، چندین فایل شخصی یا هر دو استفاده کنید.

فقط یک لیست از فایل ها یا دایرکتوری ها را به تنهایی جای یک دیگر قرار دهید.

 به عنوان مثال، بگذارید بگوییم شما می خواهید دایرکتوری   home / ubuntu / Downloads//  ,     /usr / local / stuff directory و/home/ubuntu/Documents/notes.txt    را فشرده کنید.

شما فقط دستور زیر را اجرا کنید:

tar -czvf archive.tar.gz /home/ubuntu/Downloads /usr/local/stuff /home/ubuntu/Documents/notes.txt

این دستور فقط برای لیست هایی که تعداد زیادی دایرکتوری یا فایل دارند و شما می خواهید پشتیبان گیری کنید مناسب است.

فهرست ها و فایل ها را حذف کنید

در برخی موارد ممکن است بخواهید کل دایرکتوری را فشرده کنید، اما فایل ها و دایرکتوری خاصی را شامل نمی شود.

 شما می توانید این کار را با اضافه کردن یک سوئیچ  exclude-- برای هر دایرکتوری یا فایل که می خواهید آن را از لیست حذف کنید.

به عنوان مثال، بگذارید شما می خواهید فشرده سازی کنید home / Ubuntu// ، اما شما نمی خواهید   home / ubuntu / downloads/ و /home/ubuntu/.cache directories  را فشرده سازی کنید

در اینجا چگونگی انجام این کار را انجام می دهیم:

tar -czvf archive.tar.gz /home/ubuntu --exclude=/home/ubuntu/Downloads --exclude=/home/ubuntu/.cache

سوئیچ --exclude بسیار قدرتمند است. این نام نام فایل ها و فایل ها را نمی دهد و در واقع الگوها را می پذیرد.  خیلی بیشتر می توانید با آن کار کنید. به عنوان مثال، شما می توانید کل یک دایرکتوری را بایگانی کنید و تمامی فایل های  .mp4 را با دستور زیر حذف کنید:

tar -czvf archive.tar.gz /home/ubuntu --exclude=*.mp4

استفاده از فشرده سازی bzip2

در حالی که فشرده سازی gzip اغلب برای ایجاد فایل های.tar.gz  یا.tgz استفاده می شود، tar نیز از فشرده سازی bzip2 پشتیبانی می کند. این به شما اجازه ایجاد فایل های فشرده bzip2  را می دهد اغلب با نام .tar.bz2 ، .tar.bz ، و یا  . .tbz filesبرای انجام این کار، فقط دستور -z را برای دستور gzip با دستور -j برای bzip2 جایگزین کنید.

Gzip سریعتر است، اما به طور کلی کمی کمتر فشرده می شود، بنابراین یک فایل نسبتا بزرگتر دریافت می کنید.

Bzip2 آهسته تر است، اما کمی بیشتر فشرده می شود، بنابراین شما یک فایل کوچکتر دریافت می کنید.

Gzip رایج تر است، برخی از سیستم های لینوکس فاقد سیستم عامل، به طور پیش فرض از gzip پشتیبانی می کنند ، اما قادر به پشتیبانی از bzip2 نیستند.

 به طور کلی، gzip و bzip2 عموما یکسان هستند و هر دو به طور مشابه کار خواهند کرد.

به عنوان مثال، به جای مثال اول ما برای فشرده سازی دایرکتوری stuff، شما دستور زیر را اجرا کنید:

tar -cjvf archive.tar.bz2 stuff

استخراج آرشیو

هنگامی که یک آرشیو دارید، می توانید آن را با دستور tar فرمت کنید. دستور زیر محتویات آرشیو  .tar.gz را به دایرکتوری فعلی استخراج می کند.

tar -xzvf archive.tar.gz

این همان دستور ایجاد آرشیو است که ما در بالا استفاده کردیم، به جز کلید -x سوئیچ -c را جایگزین می کند. این مشخص می کند که می خواهید بجای ایجاد  آن  یک بایگانی را استخراج کنید. ممکن است بخواهید محتویات بایگانی را به یک پوشه خاص استخراج کنید. شما می توانید این کار را با اضافه کردن کلید C به انتهای فرمان انجام دهید.

به عنوان مثال، دستور زیر محتویات بایگانی فایل .tar.gz را در پوشه /tmp استخراج می کند.

tar -xzvf archive.tar.gz -C /tmp

اگر فایل یک ، فایل فشرده bzip2 باشد ، "" z را در دستورات بالا با "" j جایگزین کنید.

این ساده ترین کاربرد احتمالی دستور tar است. این فرمان شامل تعداد زیادی از گزینه های اضافی است، بنابراین ما نمی توانیم همه آنها را در اینجا لیست کنیم. 

 برای اطلاعات بیشتر، دستور اطلاعات tar را در پوسته اجرا کنید تا صفحه ای از اطلاعات دقیق دستور tar را ببینید. برای پایان دادن به صفحه اطلاعات، ازصفحه کلید q را فشار دهید. شما همچنین می توانید کتابچه راهنما tar را بخوانید.

اگر از یک دسکتاپ گرافیکی لینوکس استفاده می کنید، می توانید از ابزار فشرده سازی فایل یا مدیر فایل همراه با دسکتاپ خود برای ایجاد یا استخراج فایل های tar. استفاده کنید. در ویندوز، می توانید بایگانی های tar. را با ابزار رایگان 7-Zip استخراج و ایجاد کنید.

نام تهیه کننده : هادی وظیفه آبان – شماره دانشجویی : 951830279

سال تحصیلی : نیم سال اول (1397)

منبع : https://www.howtogeek.com/248780/how-to-compress-and-extract-files-using-the-tar-command-on-linux/

وردپرس در اوبونتو با caddy

وردپرس یک سیستم مدیریت محتوای معروف بر اساس  PHP و  MySQL  است که تحت شرایط  GNU GPLv2  توزیع شده است.  در اغلب موارد  وردپرس با استفاده از Apache یا NGINX به عنوان سرور وب نصب شده است،  یا می توان آن را در محیط های جداگانه مانند ظروف Docker اجرا کرد.

Caddy (یا Caddy web server)، یک منبع باز، HTTP / 2 وب سرور است که به طور پیش فرض HTTPS را فعال می کند، بدون نیاز به پیکربندی خارجی و همچنین دارای یک ادغام قوی با رمزگذاری است.

همانطور که در مقدمه گفتیم، وردپرس نیاز به یک وب سرور، mysql و  php دارد. اول از همه، با اجرای دستور زیر،php و پسوند مورد نیاز وردپرس را نصب کنید:

# apt-get install php7.0-fpm php7.0-mysql php7.0-curl php7.0-gd php7.0-mbstring php7.0-mcrypt 

php7.0-xml php7.0-xmlrpc

چک کنید که نسخه ی php به درستی نصب شده است:

$ php -v

نصب و پیکربندی  MariaDB

# apt-get install mariadb-client mariadb-server
از نام MariaDB برای سرویس systemd استفاده می‌کند:

# systemctl start mysql
تنظیم رمز عبور ریشه MariaDB برای ایمن سازی پایگاه داده خود:
# mysql_secure_installation

از پارامترهای پیکربندی زیر خواسته می شود:

Enter current password for root (enter for none): PRESS ENTER

Set root password? [Y/n] Y
ENTER YOUR PASSWORD

Remove anonymous users? [Y/n] Y
Disallow root login remotely? [Y/n] Y
Remove test database and access to it? [Y/n] Y
Reload privilege tables now? [Y/n] Y
هنگامی که این گام کامل شد، می توانید به پایگاه داده MariaDB با رمز عبور خود دسترسی داشته باشید:

$ mysql -u root -p
ایجاد پایگاه داده جدید و کاربر
شروع پوسته MariaDB:
$ mysql -u root -p
برای ایجاد یک پایگاه داده جدید در وردپرس از MariaDBاستفاده کنید.در این آموزش، ما ازwordpressdb به عنوان نام پایگاه داده و wordpressusr به
عنوان نام کاربری برای نصب WP استفاده می کنیم. 
بنابراین کد ما اینگونه است:

mysql> CREATE DATABASE wordpressdbDEFAULT CHARACTER SET utf8mb4 COLLATE utf8mb4_unicode_ci;
mysql> CREATE USER wordpressusr@localhost IDENTIFIED BY 'usr_strong_password';
 mysql> GRANT ALL PRIVILEGES ON wordpressdb.* to wordpressusr@localhost IDENTIFIED BY
 'usr_strong_password';

سپس می توانید خارج شوید:

mysql> FLUSH PRIVILEGES;
mysql> EXIT;
نصب وردپرس

دانلود و نصب وردپرس فرآیند ساده‌ای است که نیاز به اجرای دستورات زیر دارد:

# cd /var/www
# wget wordpress.org/latest.zip
# unzip latest.zip
تغییر مجوزهای وردپرس با استفاده از کد زیر می باشد:

# chown -R www-data:www-data wordpress
تغییر نام پرونده پیکربندی وردپرس و ویرایش آن:

# cd wordpress
# mv wp-config-sample.php wp-config.php
# $EDITOR wp-config.php
در اینجا، اطلاعات پایگاه داده را، با استفاده از آنهایی که در طول فرآیند پیکربندی MariaDB مشخص شده است، تغییر دهید:
DB_NAME = wordpressdb
DB_USER = wordpressusr
DB_PASSWORD = usr_strong_password
پیکربندی Caddy و شروع نصب wizard وردپرس
 
این آموزش فرض می‌کند که سرور Caddy را از قبل نصب کرده‌اید.پس فایل پیکربندی خود را ویرایش کنید:
# $EDITOR /etc/caddy/Caddyfile
در این فایل، محتوای زیر را کپی کنید:
example.com {
    tls [e-mail]
    root /var/www/wordpress
    gzip
    fastcgi / /run/php/php7.0-fpm.sock php
    rewrite {
        if {path} not_match ^\/wp-admin
        to {path} {path}/ /index.php?_url={uri}
    }
}
توجه: [e-mail] آدرس ایمیلی است که برای درخواست گواهینامه Let's Encrypt استفاده می‌شود.
ریستارت کردن caddy:

# systemctl restart caddy
به عنوان آخرین قدم، با یک مرورگر وب، به وب سایت خود بروید. این کار نصب wizard و راه اندازیوردپرس GUI را آغاز خواهد کرد که روند نصب را به 
پایان خواهد برد و به وردپرس دسترسی پیدا خواهید کرد.
منبع:
https://www.unixmen.com/wordpress-ubuntu-16-04-caddy/
بیتا نصیری 951830276

تفاوت دستور "su" و "sudu" در لینوکس

     اگر شما با لینوکس سروکار دارید  حتما تا به حال دیده اید که از هردوی دستورات "su" و "sudu" استفاده میشود.

در این نوشته به شما تفاوت این دو دستور را آموزش میدهم.

     "sudu" و "su" دو راه مختلف برای به دست آوردن حق امتیاز کاربر root هستند. هر دستور به شکل متفاوتی عمل میکند و توزیع های مختلف لینوکس به طور پیش فرض از تنظیمات مختلفی استفاده میکنند.

 کاربر root

     هر دو دستور "su" و "sudu" برای این استفاده میشوند که command ها را با مجوز root اجرا کنند.کاربر root مشابه کاربر ادمین در ویندوز است، بیشترین مجوز را دارد و میتواند هرکاری را در سیستم انجام دهد.اما کاربران دیگر مجوز کمتری دارند. برای مثال نمیتوانند برنامه ای را نصب کنند. برای انجام دادن کار هایی با این مجوز ها شما باید آن مجوز را با دستور "su" یا "sudu" به دست آورید.

دستور "su" و "sudu"

     دستور "su" شما را به کاربر root سوییچ میکند البته اگر آن را بدون هیچ آپشن اضافه ای اجرا کنید. شما باید پسورد کاربر root  را وارد کنید.همچنین شما میتوانید از این دستور برای سوییچ کردن به هر کاربر دیگری استفاده کنید. مثلا با اجرای دستور su ali و وارد کردن پسورد علی شما به کاربر علی سوییچ میشوید. پس از هربار اجرای دستورات با مجوز root شما باید دستور exit را اجرا کنید تا از مجوز root خارج شود و به همان مجوز های محدود کاربران دیگر برگردد.

     "sudu" یک تک دستور را با مجوز root اجرا میکند.سیستم قبل از اجرای فرمان به عنوان کاربر root از شما  پسورد حساب کاربری فعلی را میخواهد.البته اوبونتو به طور پیش فرض تا 15 دقیقه پسورد شما را به یاد می آورد و نیازی به وارد کردن پسورد قبل از 15 دقیقه نیست.

     پس این یک تفاوت کلیدی بین "su" و "sudu" است. "su" شما را به کاربر root سوییچ میکند و پسورد کاربر root را از شما میخواهد. "sudu" یک تک دستور را با مجوز کاربر root اجرا میکند و شما را به کاربر root سوییچ نمیکند و در واقع پسورد کاربر root را از شما نمیخواهد.

اوبونتو و دیگر توزیع های لینوکس

     دستور "su" یکروش سنتی برای دست یابی یه مجوز های root است. دستور "sudu" نیز از مدت ها قبل وجود داشته است. اما اوبونتو اولین توزیع محبوب لینوکس بود که از "sudu" به عنوان دستور پیش فرض استفاده کرد.

     مزیت های زیادی برای استفاده  از "sudu" به طور پیش فرض به جای "su" وجود دارد. مثلا این که کاربران اوبونتو فقط یک پسورد را به خاطر میسپارند در حالی که کاربران فدورا یا دیگر توزیع ها باید پسورد های جداگانه ای برای کاربران root و غیر root در هنگام نصب ایجاد کنند.مزیت دیگر این است که از ورود کاربران به عنوان کاربر root یا استفاده از "su" برای به دست آوردن مجوز کاربر root جلوگیری میکند.چرا که اجرا کردن دستورات متعدد با کاربر root امنیت را کاهش می دهد.

امیدوارم این مطلب برای شما مفید بوده باشد.

941831242

https://www.howtogeek.com/111479/htg-explains-whats-the-difference-between-sudo-su/

چگونه GRUB2 را تعمیر کنیم وقتی اوبونتو بوت نمی شود؟

اوبونتو و بسیاری از توزیع های لینوکس  از لودر بوت GRUB2 استفاده می کنند. اگر GRUB2 خراب شود، مثلا اگر ویندوز را بعد از نصب اوبونتو نصب شود یا MBR بازنویسی شود ، امکان بوت شدن  اوبونتو وجود ندارد.

این امکان وجود دارد که GRUB2 را از یک CD یا USB درایو زنده ی اوبونتو بازگردانی شود.  این فرآیند در تمامی نسخه های اوبونتو کار می کند. طبق گزارش سایت مرجع ، در اوبونتو 16.04 و اوبونتو 14.04 آزمایش شده است.

روش گرافیکی: تعمیر بوت

تعمیر بوت ، یک ابزار گرافیکی است که می توان GRUB2 را با یک کلیک تعمیر کرد. این راه حل ایده آل برای راه اندازی مشکلات برای اکثر کاربران است.

اگر شما از رسانه ای که اوبونتو را نصب کرده اید ، آن را  به کامپیوتر خود وارد کنید، راه اندازی مجدد و بوت شدن صورت می گیرد. اگر این کار را نکنید، یک سی دی زنده اوبونتو را دانلود کنید و آن را به یک دیسک رایت کنید یا USB فلش درایو قابل بوت ایجاد کنید.هنگامی که اوبونتو چک می کند، روی «سعی کنید اوبونتو» را کلیک کنید تا یک محیط دسکتاپ قابل استفاده باشد.

اطمینان حاصل کنید قبل از ادامه به اینترنت وصل هستید. ممکن است لازم باشد یک شبکه Wi-Fi را انتخاب کنید و عبارت عبور آن را وارد کنید.

یک پنجره ترمینال را از Dash باز کنید و دستورات زیر را برای نصب و راه اندازی تعمیر بوت اجرا کنید:

sudo apt-add-repository ppa: yannubuntu / boot-repair

sudo apt-get update

sudo apt-get install-boot-repair

پنجره تعمیر بوت به طور خودکار پس از اجرای دستور boot-repair، سیستم شما را اسکن می کند . پس از آنکه سیستم شما را اسکن کرد، دکمه " توصیه" را برای تعمیر GRUB2  کلیک کنید.

شما می توانید انتخاب کنید که از گزینه های پیشرفته در اینجا استفاده کنید، اما ویکی اوبونتو توصیه می کند از گزینه های پیشرفته استفاده نکنید مگر اینکه شما بدانید که چه کاری انجام می دهید. گزینه تعمیر توصیه شده می تواند به طور خودکار مشکلات زیادی را حل کند و شما می توانید با انتخاب گزینه های اشتباه پیشرفته، سیستم خود را حتی بیشتر بشکافید.

تعمیر بوت شروع به کار خواهد کرد. ممکن است از شما بخواهید ترمینال را باز کنید و چند دستور را در آن کپی  یا جای گذاری کنید.

فقط دستورالعمل هایی را که روی صفحه نمایش شما ظاهر می شود، دنبال کنید. دستورالعمل ها را اجرا کنید. تعمیر بوت می خواهد شما را برای ادامه از طریق جادوگر بر روی "Forward" کلیک کنید. این ابزار شما را از طریق همه چیزهایی که شما باید انجام دهید، راه خواهد انداخت.

 

بعد از اینکه ابزار اصلاح بوت خود را با استفاده از تغییرات آن به پایان رساند، کامپیوتر خود را مجددا راه اندازی کنید. اوبونتو باید به طور معمول بوت شود.

روش ترمینال

اگر می خواهید دست های خود را کثیف کنید، می توانید این کار را از یک ترمینال انجام دهید. شما باید از دیسک زنده یا درایو USB بوت کنید، همانطور که در روش گرافیکی بالا استفاده می شود. اطمینان از اینکه نسخه اوبونتو بر روی CD همانند نسخه ی اوبونتو بر روی کامپیوتر شما نصب شده است. برای مثال، اگر Ubuntu 14.04 نصب شده باشد، اطمینان حاصل شود که شما از یک سی دی زنده Ubuntu 14.04 استفاده می کنید.

یک ترمینال را بعد از بوت شدن در محیط زندگی باز کنید. شناسایی پارتیشن اوبونتو با استفاده از یکی از دستورات زیر نصب شده است:

sudo fdisk -l

sudo blkid

در اینجا خروجی هر دو دستور است. در fdisk -l فرمان، پارتیشن اوبونتو توسط کلمه Linux در ستون سیستم شناسایی می شود. در blkid فرمان، پارتیشن توسط ext4 سیستم فایل آن شناسایی می شود

.

 

اجرای دستورات زیر برای نصب پارتیشن اوبونتو در / mnt / ubuntu، جایگزین کردن /dev/sdX# نام دستگاه پارتیشن اوبونتو از دستورات بالا:

sudo mkdir / mnt / ubuntu

sudo mount / dev / sdX # / mnt / ubuntu

در تصویر بالا، پارتیشن اوبونتو ما / dev / sda1 است. این بدان معنی است که اولین پارتیشن در اولین دستگاه دیسک سخت است.

مهم : اگر شما یک پارتیشن بوت جداگانه داشته باشید، دستور بالا را فراموش کنید و پارتیشن boot را در جای / mnt / ubuntu / boot نصب کنید.

 

اجرای دستور زیر را برای نصب مجدد گراب از CD زنده، جایگزین / dev / sdX با نام دستگاه از هارد دیسک بالا. شماره را حذف کنید به عنوان مثال، اگر از /dev/sda1بالا استفاده کردید ، از /dev/sdaاینجا استفاده کنید.

sudo grub-install --boot-directory = / mnt / ubuntu / boot / dev / sdX

رایانه خود را راه اندازی مجدد کنید و اوبونتو باید به درستی بوت شود.

زهرا عسکری زادگان (951830251)  _  IT95

سایت مرجع:https://www.howtogeek.com

packet-tracer

Packet Tracer ابزار شبیه ساز قدرتمند شبکه است که در حال انجام برخی از گواهینامه های سیسکو است. این نمایش رابط کاربری خوب برای هر روتر و دستگاه های شبکه ای است که با بسیاری از گزینه های مشابه با استفاده از دستگاه های فیزیکی می توان از دستگاه های نامحدود در یک شبکه استفاده کنید.  می توان شبکه چندگانه را در پروژه تک ایجاد کرد تا حرفه ای ها آموزش ببینند. تکرار بسته ما با پروتکل های شبیه سازی لایه های کاربردی مانند HTTP، DNS ، مسیریابی با RIP، OSPF، EIGRP و غیره فراهم می کند.

در حال حاضر از جمله آنها فایروال ASA 5505 است که با تنظیمات خط فرمان منتشر شده است.بسته بندی ردیاب بطور معمول برای ویندوز در دسترس است ولی برای توزیع های لینوکس نه.در اینجا ما میتوانیم تستر بسته لینوکس را دانلود و نصب کنیم.

                        نسخه جدید بسته بندی سیسکو:

                                                     دستورات زیر جزئیات فوق را می دهد: 

hostname

ifconfig | grep inet

lsb_release –a

 

          گام اول: ابتدا باید تستر بسته سیسکو را دانلود کنیم.

         برای دانلود از وب سایت رسمی باید یک نشانه داشته باشیم، وارد سیسکو net space  شوید و   

Cisco Packet Tracer            را از منوی Offerings برای شروع دانلود انتخاب کنید.       اگر نشانه ندارید،                  

     می توانید از لینک زیر دریافت کنید که در Dropbox به آن آپلود شده است .

وب سایت رسمیhttps://www.netacad.com/  :

 بسیاری از آنها یک نشانه برای دانلود تکرار بسته ندارند. برای این که  آن در dropbox آپلود شده است

    می توانید تکرار بسته را از URL زیر دریافت کنید.

دانلود سیسکو بسته بندی ردیاب 6.1.1

 

          گام دوم:نصب جاوا

برای دریافت تکرار بسته نصب باید جاوا را نصب کنیم، برای دریافت جاوا نصب ، می توانیم از پیش فرض استفاده کنیم یا مخزن PPA را اضافه کنیم و به روزرسانی کش را برای دریافت جاوا نصب کنیم.

با استفاده از JRE به طور پیش فرض نصب کنید

sudo apt-get install default-jre

 

یا

              از مرحله زیر استفاده کنید تا Java Run-time را نصب کنید و محیط را تنظیم کنید.

tar -zxvf jre-8u31-linux-x64.tar.gz

sudo mkdir -p /usr/lib/jvm

sudo mv -v jre1.8.0_31 /usr/lib/jvm/

cd /usr/lib/jvm/

sudo update-alternatives --install "/usr/bin/java" "java" "/usr/lib/jvm/jre1.8.0_31/bin/java"1

sudo update-alternatives --set "java" "/usr/lib/jvm/jre1.8.0_31/bin/java"

 محیط را برای جاوا تنظیم کنید با ویرایش فایل پروفایل و اضافه کردن محل. در حالی که مشخصات فایل جاوا برای هر کاربر در دستگاه ما در دسترس است.

sudo vi /etc/profile

 ورودی های زیر را به انتهای فایل (/ etc / profile) خود اضافه کنید:

export JAVA_HOME=/usr/lib/jvm/jre1.8.0_31 export PATH=$PATH:/usr/java/jre1.8.0_31/bin

 دستور زیر را اجرا کنید تا بلافاصله جاوا را فعال کنید.

. /etc/profile

 نسخه جاوا را بررسی کنید:

echo $JAVA_HOME

java –version

 

 مرحله 3: پشتیبانی از معماری 32 بیتی را فعال کنید:

برای تکرار بسته ما به برخی از بسته های 32 بیت نیاز داریم. برای دریافت بسته 32 بیتی باید برخی از وابستگی ها را با استفاده از دستورات زیر نصب کنیم.

sudo dpkg --add-architecture i386

sudo apt-get update

 

sudo apt-get install libc6:i386

sudo apt-get install lib32z1 lib32ncurses5 lib32bz2-1.0

sudo apt-get install libnss3-1d:i386 libqt4-qt3support:i386 libssl1.0.0:i386 libqtwebkit4:i386 libqt4-scripttools:i386

 

 مرحله 4: بسته را استخراج و نصب کنید:

بسته دانلود شده را با استفاده از دستور tar فرمت کنید.

mv Cisco\ Packet\ Tracer\ 6.1.1\ Linux.tar.gz\?dl\=0 Cisco_Packet_tracer.tar.gz

tar -zxvf Cisco_Packet_tracer.tar.gz

 رفتن به دایرکتوری استخراج شده:

cd PacketTracer611Student

 اکنون زمان شروع نصب است، نصب بسیار ساده است و فقط چند ثانیه طول می کشد.

sudo ./install

 

 

 برای کار با بسته بندی ردیاب ما باید محیطی را تنظیم کنیم که سیسکو اسکریپت محیط را فراهم کرده است. ما باید اسکریپت را با استفاده از کاربر root برای اجرای محیط متغیر اجرا کنیم.

sudo ./set_ptenv.sh

 

 این برای گام نصب است. بعد ما باید یک آیکن دسکتاپ را برای بسته بندی ایجاد کنیم.

ایجاد آیکن دسکتاپ با ایجاد فایل دسکتاپ تحت:

sudo su

cd /usr/share/applications

sudo vim packettracer.desktop

 

محتوای زیر را به فایل اضافه کنید با استفاده از ویرایشگر vim یا مورد دلخواه خود.

[Desktop Entry]

Name= Packettracer

Comment=Networking

GenericName=Cisco Packettracer

Exec=/opt/packettracer/packettracer

Icon=/usr/share/icons/packettracer.jpeg Startup Notify=true

Terminal=false

 Type=Application

 ذخیره و استفاده از wq را ترک کنید

 

مرحله 5: ردیابی بسته را اجرا کنید

sudo packettracer

 این به این معنی است که تستر بسته در لینوکس با موفقیت نصب شده است. این مراحل فوق برای هر توزیع لینوکس مبتنی بر Debian مناسب هستند.

 

منبع : /https://www.unixmen.com/installing-cisco-packet-tracer-linux

پرستو رمضانی : 951830238

مینا قضاتی  : 951830258